Θανάσης Τσαλταμπάσης

Συνέντευξη: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κατσιάνης

Αστείρευτος και χαμογελαστός. Γεμάτος συναισθήματα να μοιραστεί ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. Ο ηθοποιός μιλάει στο ideesmagazine.gr σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. 

Μοιράζεται μαζί μας την μοναδική του εμπειρία, όταν συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην “Μελωδία της Ευτυχίας”, ενώ ήταν έφηβος. Του αρέσει να ακολουθεί το ένστικτο του και γι’ αυτό το λόγο έκανε κινηματογραφικές παραγωγές. Φέτος στο θέατρο υποδύεται τον Όσκαρ, ένας ρόλος που εκπέμπει πολλά μηνύματα στους θεατές και αυτό επειδή στα δύσκολα χρησιμοποιεί το χιούμορ και τη φαντασία του. Η συζήτηση φθάνει και στον κόντρα ρόλο, πως θα ήταν ο Θανάσης Τσαλταμπάσης σε μια τέτοια συνθήκη, εν μέρει το κάνει φέτος στην σειρά της ΕΡΤ «Φλόγα και Άνεμος».

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης δεν είναι τυχαία στην κορυφή αφού συνεχίζει με προσήλωση και πολύ δουλειά να κυνηγάει ακόμη το όνειρο του και να μεταφέρει την ενέργεια του στον κόσμο που τον παρακολουθεί. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να ειπωθεί πως μέσα του κουβαλάει το DNA των ηθοποιών που βλέπαμε στις ασπρόμαυρες ταινίες και αγαπάμε πολύ μέχρι σήμερα.

Έχεις μια πορεία που είναι πολύ αθόρυβη όλα αυτά τα χρόνια αλλά απέδειξες πως η υποκριτική είναι στο DNA σου…

Νομίζω ότι με βρήκε και λίγο εμένα η δουλειά. Από πολύ μικρός χωρίς να καταλαβαίνω από ένστικτο μου άρεσε το θέατρο, μετά έπαιξα πολύ μικρός, τρελάθηκα που ήμουν πάνω στην σκηνή χωρίς να καταλαβαίνω γιατί και αυτό σιγά – σιγά λειτουργούσε μέσα μου δεν έφυγε ποτέ. Αντιθέτως μεγάλωνε. Μεγάλωνε μέχρι που αποφάσισα να το κάνω σοβαρά και επαγγελματικά. Οπότε νομίζω πως  και το βρήκα και με βρήκε.

 

Μικρός στο θέατρο είχες παίξει στη «Μελωδία της Ευτυχίας»;

Είχα παίξει ακόμη πιο μικρός, στα εννέα μου χρόνια και μετά στα 14 έπαιξα στην «Μελωδία της Ευτυχίας».

Πως ήταν η εμπειρία για ένα παιδί να «παίζει» στην «Μελωδία της Ευτυχίας»;

Για εμένα και για την ηλικία που ήμουν ήταν κάτι που δεν το πίστευα. Κάθε φορά που πήγαινα στο θέατρο  και την έβλεπα από κοντά, (σ.σ την Αλίκη Βουγιουκλάκη)  δεν το πίστευα ότι την βλέπω. Δεν πίστευα ότι είναι ακριβώς άνθρωπος. Όταν είσαι στα μέσα της εφηβείας και έχεις μεγαλώσει μ’ αυτές τις ταινίες (της δεκαετίας του ’50, του ’60 και του ’70) που ήταν στα φόρτε του ο ελληνικός κινηματογράφος, όλους τους ηθοποιούς αυτούς τους είχαμε θεοποιημένους, όχι μόνο εγώ αλλά όλα τα παιδιά τότε. Εγώ, όχι απλά δεν περίμενα να παίξω με την Αλίκη, δεν περίμενα ποτέ ότι θα την δω από κοντά. Γιατί και στη Θεσσαλονίκη που ήμουν δεν έβλεπες συχνά ηθοποιούς από κοντά. Οπότε ήταν για εμένα -και παραμένει ακόμη στο μυαλό μου- ένα όνειρο που οι άλλοι μου λένε ότι το έζησα.

 Έχεις να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία μαζί της δυνατή;

Αυτό που στα δικά μου μάτια ήταν μια εμπειρία δυνατή ήταν όταν κάποια στιγμή την ώρα της παράστασης πέρασα από μία κουΐντα που κανονικά δεν έβγαινα από εκεί και εκεί στεκόταν μόνη της η Αλίκη μέσα στο σκοτάδι, πολύ σοβαρή, ψύχραιμη και συγκεντρωμένη προφανώς για να κάνει το βήμα να βγει προς την σκηνή. Έκατσα για λίγο και την παρατήρησα και μετά κάνει δύο βήματα, μπαίνει στην σκηνή, γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, παίρνει το ασταμάτητο χειροκρότημα από τον κόσμο και εκεί συνειδητοποίησα πως αυτή η δουλειά έχει δύο όψεις. Και μ’ αρέσει που έχει δύο όψεις. Γιατί όλοι νομίζουν πως τα πάντα είναι φως και λάμψη, πίσω όμως για να είσαι καλός και να διατηρηθείς στα χρόνια και να κάνεις μια πορεία και να μην είσαι ένας διάττοντας αστέρας, θέλει αυτή τη σοβαρότητα και τη συγκέντρωση που είχε αυτά τα δύο βήματα που έκανε η Αλίκη. Εγώ μεγαλώνοντας αυτά τα σκέφτηκα και αποκωδικοποίησα αυτήν την εικόνα και θεώρησα πως έτσι πρέπει να είναι, συγκέντρωση – πειθαρχία για να βγεις μπροστά και να καταφέρεις να φθάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο.

Σε κάθε δουλειά που είμαι, είτε είμαι τηλεόραση, είτε κινηματογράφο, είτε θέατρο, νιώθω πως είμαι στην καλύτερη δουλειά του κόσμου.

Πήγες μόνος σου, κόντρα σ’ όλα μέσα στην κρίση και έκανες κινηματογραφικές ταινίες…

Ακολουθώ πάρα πολύ το ένστικτο μου, μπορεί βέβαια να έχει και μια επικινδυνότητα όλο αυτό. Και οι ταινίες είναι ένα πολύ ακριβό σπορ. Καλή η έμπνευση καλά όλα αλλά για να δημιουργηθεί μια ταινία χρειάζονται και χρήματα. Ήταν κάτι όμως που «βούτηξα» δεν το πολυσκέφτηκα, είχα αυτή την έμπνευση με την “Πέμπτη και 12”, γενικά εγώ γράφω. Με την συγκεκριμένη ταινία ήθελα να δώσω μια ελπίδα στον κόσμο, έτσι ξεκίνησε το σενάριο του “Πέμπτη και 12”.  Με τον ήρωα μου τον Ευτύχη ήθελα να δώσω ελπίδα στον κόσμο. Όσο κάτω και να είσαι, ακόμη και αν οι συνθήκες που γεννήθηκες και αν είσαι από τη φύση σου άτυχος, αν προσπαθήσεις και με δύναμη και αισιοδοξία προχωρήσεις μπορεί να πετύχεις στόχους.
Ο κόσμος σε νιώθει οικείο του και είναι κάτι που το έχεις πετύχει βήμα – βήμα… Η αποδοχή του κόσμου στο πρόσωπο σου είναι έκδηλη.

Κάθε μέρα όταν βλέπω κόσμο στο θέατρο νιώθω περήφανος. Ενώ έχω αυτοπεποίθηση δεν πιστεύω ότι κάθε μέρα συμβαίνει σε μια παράσταση που την κρατάω εγώ. Γι’ αυτό χθες στην υπόκλιση χαιρετάω τον κόσμο. Το συνειδητοποίησα ότι το κάνω συνέχεια όταν μου το ανέφερε μια κοπέλα. Με είχε δει πέρυσι και πρόπερσι και μου είπε πως χαιρετάω μετά την υπόκλιση. Μου βγαίνει και το κάνω, νιώθω ότι ο κόσμος με έχει τιμήσει. Αυτή η δουλειά ενώνει, δημιουργεί αυτό το αίσθημα. Τα βήματα μου μέχρι εδώ ήταν όλα προσεκτικά, ήταν με αγάπη και με σεβασμό και σ’ εμένα αλλά και στον κόσμο και πάντα θα χτίζω και έχω σκαλιά ν’ ανέβω ακόμη. Αλλά είμαι ευχαριστημένος από τον τρόπο που συνεχίζω να ονειρεύομαι και να πράττω.

Ποιοι είναι οι ρόλοι που υποδύθηκες και τους θεωρείς ορόσημα στην καριέρα σου;

Όλοι οι ρόλοι έχουν μεγάλη αξία και αυτοί που έχω παίξει και αυτοί που πρόκειται να παίξω. Αλλά σίγουρα κάποιοι είναι πιο πολύ στην καρδιά μου. Η ζωή του Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ιώβ και θεωρώ και ο Όσκαρ (που υποδύομαι φέτος) όσο και να μεγαλώσω θα είναι πολύ κομβικές για το μέσα μου. Με μετακινήσανε και ως άνθρωπο, όχι μόνο ως καλλιτέχνη.

Ο Όσκαρ εκπέμπει πολύ φαντασία και χιούμορ, «συστατικά» που έχουν εκλείψει από τη ζωή των ανθρώπων σήμερα…

Γι’αυτό και οφείλει η Τέχνη να τα προσφέρει. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της Τέχνης, αυτό που δεν έχεις στην καθημερινότητα σου, το όνειρο, τη φαντασία, το παιχνίδι να το βιώνεις έντονα βλέποντας μία παράσταση. Οπότε και εμείς οφείλουμε να δίνουμε μαγεία, να δίνουμε φαντασία, να δίνουμε χαρά. Αυτή η παράσταση ενώ έχει ένα δύσκολο θέμα, ο τρόπος που έχει φτιαχτεί είναι φωτεινός και αισιόδοξος. Ο κόσμος φεύγει κλαμένος μεν, αλλά με τα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά.
Ένας ρόλος τηλεοπτικός είναι αυτός που καθιερώνει τελικά τον ηθοποιό;

Η τηλεόραση είναι ένα πολύ σπουδαίο μέσο. Είναι πως θα τη χειριστείς. Σε κάθε δουλειά που είμαι, είτε είμαι τηλεόραση, είτε κινηματογράφο, είτε θέατρο, νιώθω πως είμαι στην καλύτερη δουλειά του κόσμου. Η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη, αλλά έχει άλλη τεχνική από το θέατρο, όπως και ο κινηματογράφος. Είναι άλλη η αντιμετώπιση στην κάμερα και στον φακό και άλλη όταν είσαι σε μια σκηνή που η φωνή σου και το συναίσθημα σου πρέπει να περάσουν 30 και 40 μέτρα μπροστά στον τελευταίο θεατή και παράλληλα να μην είναι υπερβολικά στον πρώτο, ενώ ο φακός έχει μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Όμως η βάση είναι ίδια. Είναι πως το αίσθημα και το συναίσθημα σου θα το πλάσεις για να το κάνεις ρόλο. Εγώ σε όσες δουλειές ήμουν τις έχω καταευχαριστηθεί και σίγουρα η τηλεόραση είναι αυτή που σε κάνει πιο μαζικά δημοφιλή και μετά σου ανοίγει δρόμους που αν τους αξιοποιήσεις σωστά μπορείς να προχωρήσεις και στο θέατρο.

Ο κωμικός είναι σίγουρα και ηθοποιός, ο ηθοποιός δεν είναι και απαραιτήτως και κωμικός...

 Σε κόντρα ρόλο σ’ έχεις φανταστεί;

Εγώ πολλές φορές, οι σκηνοθέτες δυσκολεύονται. Φέτος η Ρέινα Εσκενάζυ το έκανε, με πήρε στο «Φλόγα και Άνεμος».

Ξέρεις ο κωμικός είναι σίγουρα και ηθοποιός, ο ηθοποιός δεν είναι και απαραιτήτως και κωμικός. Όμως και ο κόσμος αλλά και οι άνθρωποι της δουλειάς τον κωμικό τον έχουν συνυφασμένο μόνο με την χαλαρότητα, το γέλιο κ.λ.π Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Θεωρώ πως ο κωμικός έχει απόλυτη αίσθηση του timing γι’ αυτό και είναι καλός κωμικός και το timing είναι πολύ σπουδαίο σε κάθε ρόλο, είτε είναι δραματικό το έργο, είτε οτιδήποτε. Γι’ αυτό και πολλές φορές όταν βλέπουμε καλούς κωμικούς να έχουν παίξει σε δραματικές σειρές ή σε άλλου είδους ταινίες, λέμε, ω δες πόσο καλός ήταν ο Βέγγος σ’ εκείνη την ταινία, πόσο ωραίος ήταν ο Μπέζος που είχε κάνει την “Ανατομία ενός εγκλήματος” ή ο Μουστάκας στον “Ζορμπά”. Για εμένα δεν είναι έκπληξη ένας κωμικός να διαπρέψει και σε άλλους ρόλους, για τον κόσμο για κάποιο λόγο είναι έκπληξη. Και επίσης ο κόσμος επειδή τον έχει συνδυάσει με το γέλιο και τη χαρά είναι πιο εύκολο αυτός ο άνθρωπος να συγκινήσει τον κόσμο, γιατί κάποιον που τον αγαπάς έχεις γλυκά συναισθήματα γι’ αυτόν, όταν τον δεις σε μια άλλη συνθήκη σε πείθει ακόμη πιο εύκολα.

Ζούμε στη χώρα που γέννησε το θέατρο. Θα ήθελες τα παιδιά να διδάσκονται τη θεατρική αγωγή από την Πρωτοβάθμια εκπαίδευση;

Δεν ξέρω τι θα ήταν σωστό και τι λάθος. Θα ήταν άτοπο από την πλευρά μου να δώσω μια επιστημονική απάντηση. Το ένστικτο μου, μου λέει ότι θα ήταν πολύ ωραίο τα παιδιά να μπορούνε να βλέπουν παραστάσεις, να βλέπουν θέατρο. Να το διδαχθούνε είναι επικίνδυνο γιατί δεν ξέρουμε ποιοι και πως θα το διδάξουν. Ας έχουν τα παιδιά το έδαφος να δουν ωραίες παραστάσεις και αυτός που θα έχει το μικρόβιο θα την βρει την άκρη. Αλλά για εμένα θα ήταν ωραίο να κάνουμε μάθημα πως θα είμαστε καλοί θεατές.  Αυτό θα το ήθελα».
Ο Πλιάτσικας σ’ ένα τραγούδι του έλεγε, «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα», ο Θανάσης Τσαλταμπάσης αν θα μπορούσε τον κόσμο ν’ άλλαζε τι θα έκανε;

Εγώ θα έλεγα αν ξεκινήσουμε ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας, τότε ο κόσμος θα άλλαζε. Γιατί αυτός ο κόσμος αποτελείται από εμάς, από δισεκατομμύρια «εαυτούς». Οπότε αν αλλάξει ο καθένας προς το καλύτερο τον εαυτό του, τότε σίγουρα θα αλλάξει και ο κόσμος. 

Start typing and press Enter to search